Bugün bir eğitim öğretim yılı daha noktalanıyor; karneleri veriyoruz inşallah çocuklarımıza. Büyükler; ellerinde karneleri ile okuldan gelen çocukları karşılarken; kendi çocukluklarını hatırlasalar ne güzel olur. Kıyas, olumluda olsa olumsuzda olsa zarar veriyor. Kimi ebeveynler çocuklar arasındaki doğal farklılık kolayca değiştirilebilir zannediyorlar. "Kardeşler bile birbirine benzemiyor." diyorlar ama kursa gönderirsek, ek ders aldırırsak, baskı kurarsak, başkalarını örnek gösterirsek olur düşüncesindeler. Bütün çocukları birbiriyle kıyaslayabiliyor, onlarda aynı şeyi aynı sonuçları bekleyebiliyoruz. Karşılaştırma sürecinde başta çocuklar olmak üzere hepimiz yıpranıyoruz.

Unutmayalım ki, karşılaştırma yapmıyorum demek bile karşılaştırmadır. Bir çocuk yüksek not aldığında aferin demek, alamayınca bu aferin olamayacağını bildirmek; bilincin farkında olduğu bir durum ve çok yaralayıcı. Örselenen çocukların en büyük çıkmazı, sorunun kendilerinden kaynaklandığını sanmaları. Örselemek yerine onları cesaretlendirmek, bunun bir süreç olduğunu hissettirmek koşulsuz sevgi-şefkat beslemek yeterli. Benim Milli Eğitim Bakanı olarak çocuklarımız adına sizlerden hassaten ricam; o gün elinde karnesiyle size doğru koşmakta olan çocuğu kendi "çocukluğunuzu " , kendi  "öğrenciliğinizi" karşılar gibi karşılamanızdır.